Ronald van Immerseel

Dit weekend kregen wij het verdrietige bericht dat in de nacht van vrijdag op zaterdag onze collega Ronald van Immerseel is overleden aan de gevolgen van een slopende ziekte. Met grote verbijstering en diep verdriet moeten wij afscheid nemen van een onvervangbare collega, vriend en inspirator.

Na zijn studie Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht heeft Ronald zich onder leiding van Heimerick Tromp gespecialiseerd op het gebied van historische buitenplaatsen. Ruim twaalf jaar was hij als historicus verbonden aan de Stichting tot behoud van Particuliere Historische Buitenplaatsen en onderzocht hij de geschiedenis van veel bijzondere historische tuinen en parken in Nederland. Samen met Peter Verhoeff stond Ronald in 2009 aan de bakermat van Stichting In Arcadië, dat inmiddels is uitgegroeid tot een bekend onderzoeks- en adviesbureau met een nieuwe generatie specialisten op het gebied van groen erfgoed. Zijn bijdrage aan het huidige succes van de stichting als onderzoeker, collega en directeur is van onschatbare waarde.

Ronald had een enorme liefde voor het vak en was een vat vol verhalen en kennis. Hij wist altijd  de juiste map, boek of dat ene archiefstuk te vinden dat tot nieuwe tuinhistorische ontdekkingen en inzichten leidde. Er is bijna geen buitenplaats in Nederland waar hij niet over heeft geschreven of iets van wist. Voor Ronald was kennis delen een tweede natuur. Hij stond altijd klaar om artikelen te schrijven, verhalen te vertellen en excursies te begeleiden. Als veelgevraagd auteur, redacteur en later ook bestuurslid was hij verbonden aan tal van boeken en publicaties zoals de Historische Woonsteden en tuinen, Arcadië, het Tuinjournaal en Het Buiten. In 2012 stelde hij in opdracht van het Rijk samen met Leo Hendriks de nationale Richtlijnen voor Tuinhistorisch Onderzoek op. Zijn werk heeft onze sector gevormd en talloze eigenaren, onderzoekers en beheerders van historische tuinen en parken geïnspireerd.

Zijn markante aanwezigheid was voelbaar in alles wat hij deed. Als expert, kritisch denker en sfeermaker maakte hij deel uit van een lange lijst van besturen en commissies, waaronder de Stichting Vrienden PHB, Stichting Vrienden van Eyckenstein en de beheer- en adviescommissie van Geldersch Landschap & Kasteelen. Het was typisch voor hem dat hij nergens echt afscheid nam; zijn betrokkenheid bleef altijd bestaan. Vooral zijn deelname aan het bestuur van landgoed Calorama in Noordwijk bracht hem in een nieuwe fase van kennisontwikkeling, waar een passie voor natuur- en bosbeheer opbloeide. De afgelopen jaren was hij tussen alle werkzaamheden door steevast te vinden op Calorama of in de bossen van zijn geliefde natuurgebied Wagensveld bij Renswoude, met een bijl, borrel of boek in de hand.

Ronald was een verbinder zonder het te beogen. Opdrachtgevers en zakencontacten werden dikwijls vrienden en kennissen. Bovenal was hij een mensenmens en familieman. Koppig soms, maar altijd recht door zee. Op kantoor was hij de verhalenverteller, een boekenwurm die wekelijks meerdere boeken verslond en tijdens de lunch aan tafel nieuwe inzichten en recensies deelde met veel humor. Met zijn Zeeuwse wortels bracht hij geregeld een bolus voor ons mee als hij met de familie weer aan zee was geweest. Ronald barstte van de energie en levenslust – er zijn maar weinig die zoveel uit een dag konden halen als hij. Het blijft niet te bevatten dat hem niet meer uren, dagen en jaren zijn gegund.

Wij zullen Ronald enorm gaan missen en onze gedachten gaan uit naar zijn vrouw Susan en hun drie kinderen Lauren, Kiki en Benthe.